Unutulmuş muyduk?

Hepimiz unuttuk.

Kimi çocukluğunu, kimi geçmişini, kimi nerden geldiğini..

Ve hatırlamak, neredeyse suç oldu. Öyle bir dünyadayız ki artık sadece unutanlar huzurlu.

Eskiden bir anıydık. Bir savaş kahramanının öyküsünde, bir kadının feryadında, bir çocuğun ilk çığlığında saklıydık. Şimdi ise birbirimize yabancı hikâyeler yazıyoruz.

Geçmişimiz, koca bir defterdi. Çeşit çeşit renklerle kaplanmış. Hangi defteri açsak her telden sesler eserdi. Defterler çalındı. Kimi tarihe “temiz” diye yazdı; kimi vicdanına kara bir leke.

Peki, hatırlamak gerçekten bu kadar zor mu? Yoksa bizi geçmişimize bağlayan tüm ipler kesildi mi?

Bugün köklerimize yabancı, geleceğimize korkak bir topluluk olduk. Ve bu topluluk, birbirine ait hiçbir anı yazmıyor. Hepimiz bireysel kahramanlık masallarımızı post ederken sosyal mecralarda, toplumsal hafızamızı kaybediyoruz.

Unuttukça küçülüyoruz.

    Küçüldükçe kayboluyoruz.

            Ve kayboldukça insanlık, 

        koca bir kara delikte sonsuzluğa sürükleniyor.

Bugün, 

son bir kez, 

elinize bir kalem alın.

            Ve yazın. 

Hatırlayın. 

Çünkü unutanların huzuru, hatırlayanların vicdanından daha kıymetli değildir.